De Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië en de daaropvolgende immens geweldadige onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië (Bersiap-tijd) heeft diepe wonden achtergelaten bij de Nederlands Indische gemeenschap. Bij velen van ons heb ik de nog steeds aanwezige ontzetting, geestelijke pijn en het verdriet gezien, dat deze verschrikkelijke gebeurtenissen voor hen met zich mee heeft gebracht. Het psychisch onvermogen om dit leed in hun dagelijks leven een plaats te kunnen geven, bracht in menig Indisch gezin hoge spanningen en veel onbegrip met zich mee.  Aan de andere kant riep het bij deze of gene een ongekende wilskracht en onbeteugelde motivatie naar boven. Hoe dan ook men wilde en zou ook slagen in de Nederlandse samenleving. Wie ben ik dan om aan al deze voor de Indische gemeenschap zo evidente levensaspecten voorbij te mogen gaan? 

Erelid sinds 15 juli 2020

Eind vijftiger jaren naar Nederland gerepatrieerd en in Zuid-Limburg mijn vaderland gevonden. Mijn moederland is en blijft Indië of Indonesië zoals het nu heet.  Het Indië van mijn ouders en voorouders bestaat niet meer. En toch ben ik Indisch of Indo, een kind van een land dat niet meer bestaat.  Het wordt tijd, dat de Nederlandse samenleving gaat begrijpen wie wij zijn en daarmee ook hun eigen geschiedenis gaan begrijpen. Vierhonderd jaar koloniale geschiedenis kan men niet ontkennen.  Als Indische Nederlander heb ik er schoon genoeg van om steeds te moeten uitleggen, dat ik geen Indonesiër ben.  Ik heb Europees en Maleis bloed in mij. 

Om te beginnen wil ik me inzetten voor een Indië monument en herdenking in Zuid-Limburg, daarna de verbinding maken met de Nederlandse geschiedenis.  De vragende ogen van komende generaties hebben recht op eerlijke antwoorden.